نگاهی به زبان فارسی
زبان فارسی که در جهان با نام‌های Persian یا Farsi شناخته می‌شود، یکی از زبانهای شاخۀ هندواروپایی در خانوادۀ زبانهای هندوایرانی است. فارسی، زبان رسمی کشورهای ایران و تاجیکستان و یکی از زبانهای رسمی افغانستان است. این زبان در ایران «فارسی»، در تاجیکستان «تاجیکی» و در افغانستان «دری» نامیده می‌شود.
فارسی در سایر کشورها از جمله عراق، هند، پاکستان، ازبکستان، ترکیه، کشورهای حوزۀ خلیج‌فارس و آسیای میانه نیز گویشور دارد. تعداد کل گویشوران زبان فارسی حدود ۱۱۰ میلیون نفر است که حدود ۶۰ میلیون نفر از گویشوران آن در ایران هستند.
پیشینه زبان فارسی
خانوادۀ زبانهای هندواروپایی اصطلاحی است که به مجموعه‌ای از زبانهای خویشاوند با یکدیگر اشاره می‌کند. این زبان‌ها، آن‌گونه که از این اصطلاح پیداست، در منطقه‌ای جغرافیایی، از هندوستان تا اروپا کاربرد یافته‌اند. زبان فارسی متعلق به خانوادۀ زبانهای هندی-اروپایی و زیرمجموعۀ زبانهای ایرانی است.
زبان فارسی سه دورۀ تاریخی دارد که دچار تغییر و تحولات گوناگون شده است:
- فارسی باستان: زمان امپراتوری هخامنشی (۶۵۰ تا ۳۵۰ قبل از میلاد)
- فارسی میانه: زمان امپراتوری پارت، اشکانی و ساسانی (۳۵۰ قبل از میلاد تا ۲۳۰ بعد از میلاد)
- فارسی نو: از زمان ورورد اسلام به ایران در قرن هفتم میلادی
اهمیت یادگیری زبان فارسی
«فارسی» زبان یکی از کهن‌ترین تمدن‌های بشری است. تمدنی با فرهنگ و ادبیاتی غنی که از رشادت‌های بزرگ‌ترین امپراتوری‌‌های جهان همچون امپراتوری هخامنش تا مشاهیر بنامی مانند فردوسی، سعدی و حافظ را در نهاد خود جای داده است. همین پیشینۀ قوی باعث شکل‌گیری کرسی‌های ایران‌شناسی در سراسر جهان شده است و هزاران نفر را مشتاق یادگیری زبان فارسی کرده است. زبانی زنده و پویا با ادبیاتی غنی که نمایندۀ هویت، فرهنگ و تمدن ایرانی است و با یادگیری آن به گنجی ارزشمند راه می‌یابیم.
