پیشینۀ جغرافیایی مردم گیلک:
مردم گیلک یا مردم گیل قومی ایرانی‌تبار ساکن کرانه‌های جنوب غربی دریای مازندران هستند که در استان گیلان زندگی می‌کنند.
زبان:
به زبان گیلکی سخن می‌گویند که یکی از زبان‌های شمال غربی ایران است.
طرح لباس مردم گیلکی:
طرح لباس محلی زنان گیلکی، قدمتی ۴۰۰۰ ساله دارد. استفاده از رنگ‌های شاد، استفاده از نوارهایی به شکل زیگزاگ و … .
به‌طور کلی در گیلان سه نوع لباس وجود دارد: رسوخی، تاشی، قاسم‌آبادی.
جنس پارچه‌ها:
مخمل، نمد، ابریشم، پارچه‌های رنگی براق.
نواردوزی:
از مهم‌ترین شاخصه‌های لباس اقوام گیلکی، نواردوزی روی دامن‌ها است. این دامن‌های پرچین، با آستر پارچه دوخته می‌شوند و نوارهای رنگی روی زمینۀ ساده یا گلدار دوخته می‌شود.
ناخنک ‹‹نواردوزی››:
پارچه‌ها را به شکل مثلثی تا می‌زنند و نوار را به‌صورت زیگزاگ روی پارچه می‌دوزند. در این دامن‌ها هیچ محدودیت رنگی وجود ندارد و از انواع رنگ‌های سرد و گرم استفاده می‌شود.
لباس زنان گیلانی:
در لباس زنان گیلان، بیشتر از رنگ‌های سفید و قرمز و مشکی استفاده می‌شود.
روسری و سربند:
روسری و سربند جزو لباس زنان گیلانی است. آن‌ها از دو سربند یکی در زیر لچک (دستمال) و دیگری روی آن دستمال استفاده می‌کنند.
پیراهن:
در گویش تالشی شسی گفته می‌شود و در شرق و جلگۀ تالش پیرهن و جمه می‌گویند. در دو طرف پیراهن دو چاک وجود دارد که اندازۀ چاک پیراهن و بلندای آن روی تنبان می‌آید. در جلوی پیراهن از یراق‌دوزی، چرخ‌دوزی و از نخ‌های رنگی استفاده می‌شود.
دختران گیلانی در روز عروسی پیراهن‌های چرخ‌دوزی‌شده که پارچۀ آن پاچال نام دارد و ابریشم خام است، می‌پوشند.
جلیقه:
از پوشش‌های متداول بانوان گیلانی است که در غرب گیلان جلخته یا نیفتنه نام دارد و در شرق گیلان چرقده یا جرزقه نام دارد و در جلگه‌های گیلان جلتقه جلخته و جلخده گویند.
الجاقبا:
پوششی است که در کوهستان‌های شرقی و قاسم‌آبادی مورد استفادۀ بانوان است. جنس الجاقبا از مخمل یا پارچۀ چادرشب است.
چادرشب:
چادر کمر و در گویش محلی به آن چادر چارشو می‌گویند و رنگ زمینۀ آن معمولاً قرمز است. این چادر توسط زنان بافته می‌شود و طرح‌هایی که در این بافت استفاده می‌شود، طرح بز کوهی، مرد اسب‌سوار، میز، قندان، چنگال است. در این چادر از نخ‌های رنگی به شکل چهارخانه استفاده می‌شود.
شلیته:
دامنی کوتاه و پرچین که به آن تنبان یا گردتنبان هم می‌گویند.
در شرق گیلان به آن درازتنبان و در غرب گیلان به آن شلار می‌گویند.
لباس مردان گیلانی:
چوخه یا چوقا:
کت پشمی کوتاه است که از پشم بز تهیه شده است و پیراهنی نخی به رنگ روشن زیر آن می‌پوشند.
جلیقه:
مردان گیلانی در همۀ فصل‌ها جلیقه‌ای به تن می‌کنند که آن را جلقته یا جلقده می‌گویند. برای فصل زمستان از جنس شال و برای بهار و تابستان از پارچه‌های نازک‌تر استفاده می‌کنند.
شلار:
یک شلوار سادۀ پشمی به رنگ سیاه است که دم پایی تنگ دارد. دم پای شلوار مردان پیر، ساده و برای جوانان، دکمه‌ای است.
از انواع شلوارهای محلی مردم گیلان می‌توان به شلوار چروداری، قدک، تنگ‌تنبان و دیج اشاره کرد.
کلاه:
کلاه ترک‌دار تاشی، کلاه نمدی و پوستین کلاه که از پوست بره تهیه می‌شود.
چوموش:
نوعی کفش یا پای‌افزار از جنس چرم ساده است.
ارسی، چاروق، گیوه، پوتین گالش، چکمه، چوکوتور و کفش چوبی یا کتله، دمپایی محلی هستند.
باشلاق:
پوششی بلند به نام باشلاق که از برش زدن پارچه‌ای بافته‌شده (پشم‌شال) به دست می‌آید.
کولاگید:
شولا:
لباس مخصوص شب که از جنس نمد است.
